Według nauk Wschodu człowiek i cały świat został uformowany z dźwięku, zatem sam nim jest i aby zachować zdrowie, powinien żyć w harmonii ze sobą i światem. Ta prastara wiedza na temat oddziaływania dźwięku leży u podstaw masażu dźwiękiem, wykonywanego przy pomocy mis, dzwonków i gongów. W poprzednim artykule (Misy kryształowe – dźwięk masujący ciało) przedstawiłam dokładniej działanie i budowę mis kryształowych. Tym razem przybliżę Wam misy tybetańskie, dzwonki koshi, gongi oraz inne, rzadziej spotykane instrumenty o niezwykłym oddziaływaniu.

Misy dźwiękowe (tybetańskie)

Misy dźwiękowe – znane także pod nazwą misy tybetańskie, himalajskie, nepalskie, grające, śpiewające – to instrumenty muzyczne wykonane ze stopu metali, wydające charakterystyczne dźwięki przy uderzaniu i pocieraniu. Ich odmiany znane są w Indiach, Nepalu, Birmie, Japonii, Chinach i Tajlandii. Wykorzystuje się je w świątyniach i przy różnego rodzaju obrzędach. Pierwotnie były zarówno narzędziami do rytuałów religijnych, jak i przedmiotami codziennego użytku.

Obecnie misy najlepszej jakości wytwarza się w Nepalu, Bhutanie, Kaszmirze, Bengalu i północnych Indiach. Czas wytworzenia jednej często dochodzi do 50 godzin i bierze w tym udział wiele osób. Tradycyjnie wytwarza się misy głównie ze stopów 5 metali. Używa się złota, srebra, miedzi oraz fragmentów starych mis, które przetapia się razem, co sprawia, że dźwięk tak powstałych instrumentów jest unikalny i niezwykły.

Analizy wykazały, iż najdawniejsze misy bywały wykonane nawet z 12 różnych metali (srebro, nikiel, kobalt, żelazo, bizmut), jednak w praktyce stosowano pięć lub siedem metali, a pozostałe to domieszki z rud. Jedna z himalajskich legend mówi, że misy wykonywano z metalu pochodzącego ze znalezionych meteorytów.

W praktyce buddyjskiej misy były wykorzystywane do wzmocnienia medytacji. Odgrywały też  istotną rolę w rytuałach wedyjskich, hinduistycznych i buddyjskich. Dziś wykorzystuje się je zaledwie w muzyce relaksacyjnej, do ozdabiania pomieszczeń, ale przede wszystkim do masażu dźwiękiem.

Rodzaj dźwięku zależy od tego, jak trzymamy misę w ręku oraz od tego, w jaki sposób w nią uderzamy. Wibracje wywołane są, gdy drewnianym wałkiem (maletą) toczymy po wewnętrznym brzegu misy. Uderzenia wałkiem w boczną ścianę wywołują dźwięk podobny do uderzeń dzwonu. Ton dźwięku zależy od wielkości misy i gęstości metalu, z jakiego została wykonana. Dźwięk narasta wraz z szybkością ruchu drewnianego wałka. Sam masaż dźwiękiem z wykorzystaniem mis polega na ułożeniu odpowiedniej misy lub mis dźwiękowych w określonych miejscach na ciele i delikatne pobudzanie tych miejsc do drgań. Stosuje się także ułożenie mis w pewnej odległości od ciała oraz drgania misy ponad ciałem.

Misy himalajskie wpływają korzystnie nie tylko na fizyczny stan naszego zdrowia, ale i na układ nerwowy, likwidują negatywne myśli, wprowadzają w stan rozluźnienia, wspierają i pobudzają kreatywność. Dźwięk dobrych mis działa harmonizująco nie tylko w bezpośrednim kontakcie z ciałem człowieka, ale i wtedy, gdy znajdujemy się w rejonie rozchodzenia się fal.

Dzwonki Koshi

Dzwonki te to wysokiej jakości, unikalne instrumenty muzyczne powstające u podnóża Pirenejów. Ich prekursorami były dzwonki Shanti.

Zbudowane są z tuby rezonującej wykonanej z bambusa impregnowanego naturalnym olejem oraz ośmiu metalowych pręcików przymocowanych do metalowej płytki u podstawy tuby. Każdy pręcik jest precyzyjnie dostrojony, dzięki czemu otrzymujemy wspaniałą grę tonów. Dostępne są cztery brzmienia dzwonków Koshi, każdy z nich przypisany jest innemu żywiołowi – mamy zatem ogień, ziemię, wodę i powietrze. Rodzaj dzwonka odróżniamy po kolorze litery „o” w słowie „Koshi” wygrawerowanym u podstawy tuby rezonującej.

Dźwięki poszczególnych żywiołów różnią się między sobą w subtelny sposób, a używane razem – dopełniają się wzajemnie. Muzyka dzwonków Koshi jest krystaliczna, delikatna, hipnotyzująca, wydaje się pochodzić z innego świata.

Dzwonki Koshi mają działanie uspokajające, doskonale sprawdzają się w czasie rozmaitych ceremonii jako „muzyka tła”, używane są w czasie koncertów relaksacyjno-oczyszczających, sprzyjają medytacji, uprawianiu jogi, znajdują też zastosowanie w dźwiękoterapii i pracy z dziećmi. Mogą być używane na zewnątrz domu jako dzwonki wietrzne (w tym przypadku muszą być co jakiś czas olejowane).

Spotkałam się również z zupełnie niestandardowym użyciem tych dzwonków – jako wahadeł doładowujących użytkownika energią określonego żywiołu, jako wabików przyciągających dany typ energii (np. dzwonek ognia – przyciąga ciepło) oraz jako akcesorium szamana, pomagające oddziaływać na pogodę (np. odpędzać chmury burzowe i wiatr). Wydaje się jednak, że do tego typu pomysłowych zastosowań potrzebne jest pewne doświadczenie i dokładna wiedza na temat tego, jaki efekt chce się uzyskać.

Kij deszczowy (zaklinacz deszczu)

Kij deszczowy (rainstick) to drewniana tuba wypełniona kamyczkami lub drobnymi nasionami. Przechylanie jej powoduje przesypywanie się zawartości, a tworzony w ten sposób odgłos do złudzenia przypomina szum padającego deszczu, wodospadu lub rzeki. Instrument ten wywodzi się z Ameryki Południowej, prawdopodobnie powstał w Chile. Według pewnej legendy w czasie długotrwałej suszy miejscowy szaman wymyślił taki właśnie zaklinacz deszczu, aby jego dźwiękiem prosić bóstwo o upragniony deszcz.

Obecnie kij deszczowy wykonywany jest na całym świecie – w Ameryce Południowej, Afryce, a nawet w Polsce. Jego etniczne brzmienie doskonale pasuje do bębnów szamańskich, mis tybetańskich czy djembe. Do jego wyrobu używa się bambusa, wysuszonego kaktusa lub egzotycznego drewna.

Wnętrze jest wydrążone, zaś w środku mogą znajdować się kolce ułożone w spiralę, których zadaniem jest przeszkadzać nasionkom w czasie przesypywania się z jednej strony kija na drugą. Zazwyczaj krótszy kij wydaje niższe dźwięki. Kije deszczowe są ręcznie malowane, najczęściej w sylwetki ludzi i zwierząt oraz wzory geometryczne.

Zgodnie z tradycją Majów dźwięk deszczu był dźwiękiem poezji i głosem bogów. Ze względu na swoje magiczne brzmienie kij ten używany był jako laska oznaczająca przywództwo hierarchów Majów, Azteków i Mixteków (rdzennych mieszkańców Meksyku).

Niektórzy uważają, że ten instrument posiada działanie energetyczne i naprawdę potrafi sprowadzić deszcz – dlatego nie poleca się używać go bez potrzeby, jeśli deszczu sobie nie życzymy.

Gong

Jest to wisząca lub ustawiona na specjalnym stojaku tarcza, wykonana z brązu lub mosiądzu. Powierzchnia płyty może być wypukła, lekko falista, a jej brzegi lekko zagięte. Wprowadza się ją w drgania poprzez uderzenie pałką o miękkiej główce, przy czym rodzaj wzbudzonego dźwięku zależy od miejsca uderzenia. Dźwięk ten narasta z czasem, zamiast zanikać. Nie posiada określonej wysokości. Gong sam z siebie tworzy dodatkową energię, niezwykle silnie rezonuje i dlatego jego użycie zawsze dodaje muzyce dramatyzmu.

Można wyróżnić wiele rodzajów gongów –ze względu na rozmiar, masę i modyfikacje kształtu oraz na rodzaj powstającego dźwięku.

Dźwięk generowany przez gong jest nieprzewidywalny, niepodobny do innych znanych dźwięków, niezwykle bogaty w składowe tony. Żyje własnym życiem. Fale dźwięku wydobywające się z gongu nakładając się na siebie tworzą tony pochodne – alikwoty, które formują pole dźwiękowe. Wybrzmiewający długo i mocno gong wytwarza najszersze spektrum dźwiękowe i w tym polu rodzą się nowe dźwięki. Te pochodne tony są podobne do dzielących się komórek i dlatego nazywane są dźwiękami żywymi.

Gong przybył do średniowiecznej Europy z Azji; w orkiestrach wprowadzony został pod koniec XVIII wieku. Szacuje się, że powstał na początku Epoki Brązu (około 3500 lat p.e.ch.) na obszarze Mezopotamii (obecne tereny Iranu, Iraku  i Turcji). W czasach starożytnych używano go w świętych ceremoniach, rytuałach, medytacjach i obrzędach ludowych. Odpędzano nimi złe duchy i różne zagrożenia, ale gongi zwiastowały także pokój i symbolizowały dobrobyt. Starożytni uzdrowiciele uważali, że poprzez dźwięk gongu można przekazywać ludziom uniwersalną energię życiową. Gong jest silnie oczyszczającym narzędziem terapeutycznym i tak jak kąpiel w wodzie odświeża nasze ciało, tak dźwięki gongu oczyszczają nasze sfery emocjonalne i duchowe.

Na dźwięk gongu mają wpływ ekstremalna temperatura i klimat, a wysoka wilgotność może uszkodzić gong, powodując utlenianie. Również zasolone powietrze nie jest korzystne dla tego instrumentu, dlatego grając w szczególnie trudnych warunkach zaleca się częstsze czyszczenie gongu oraz przechowywanie go w odpowiedni sposób (stosując wzmocnione torby, przykrywając itp.).

Gong liturgiczny jest instrumentem muzycznym używanym w Kościele katolickim podczas mszy. Jest podobny do misy dźwiękowej.

 

 

 

 

 

Ascella


 

0 komentarzy

Dodaj komentarz

Avatar placeholder

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *